هدی نقشینه - مرکز تحقیقات اختلالات حرکت، پژوهشکده سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بابل، بابل، ایران

مقدمه: اولین درمان برای بیماری بارکینسون به قرن 19 میلادی برمیگردد که داروهای انتی کولی نرژیک بوده است امروزه درمان های مشخصی برای علایم موتور بیماری در مراحل اولیه وجود دارد. نکته ی مهم انتخاب درمان متناسب با شرایط بیمار از جمله سن شدت علایم است.روش اجرا: جستجو در مقالات و سیستماتیک ریویوهای جدید یافته ها: هنوز درمان اصلی این بیماری لوودوبا ست و درصورت لزوم نباید شروع درمان به تاخیر انداخته شود. با پیشرفت بیماری و افزایش خطر عوارض جانبی درمان انتخاب های درمانی محدودتر می شود. در این مرحله نورولوژیست با دانش و تجربه ی خود درمورد بیماری های نورودژنراتیو می تواند نقش مهمی در بهبود کیفیت زندگی بیمار تا بایان عمر ایفا کند. در مرحله پیشرفته ی بیماری لازم است بیماران سالانه برسشنامه هایی جهت تشخیص به موقع دمانس و اختلالات شناختی بر کنند و افرادی که از این بیماران مراقبت می کنند لازم است. سالانه در مصاحبه هایی شرکت نمایند که میزان خشونت فیزیکی و جنسی علیه آنها مشخص شود. مشکلات ادراری یبوست ارتوستاتیک هیبوتنشن دیسفاژی و اسبیراسیون بی علامت همراه ان باید شناسایی و درمان شوند.بحث و نتیجه گیری: ورزش و بازتوانی جسمی درکنار درمان دارویی و جراحی در تمام مراحل بیماری باید مدنظر باشد. در نهایت ما زمانی می توانیم به عنوان بزشک نقش خود را ایفا کنیم که مراقبت لازم به بیمار و خانواده اش ارایه دهیم و عوارض مرتبط با بیماری را برای بیمار کاهش دهیم.

پارکینسون، دمانس، اختلال شناختی