غلامرضا هاتفی اردکانی - دانشجوی دوره دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد. مدرس دانشگاه

پروین اعتصامی یکی از شاعران قدر اول زبان فارسی روزگار معاصر ماست. این شاعر غمزده ی معاصر، درروز25اسفند سال 1285شمسی در تبریز، دیده به جهان گشود. او با بهره گیری از مکتب پدر خود، توانست درقالب های شعری، ازقبیل قصیده، مثنوی، قطعه و... طبع آزمایی کند. در این پژوهش تلاش شده است با جستاری در چهل و دو قصیده ی مندرج در دیوان اشعار پروین اعتصامی، اندیشه های متعالی و عرفانی موجود در این قصاید بررسی شود. آنچه شعر پروین را از شاعران و سرایندگان دیگر ممتاز و شاخص تر نموده است؛ علاوه بر اجتماعی بودن محتوای سروده هایش، وجود مضامین و مفاهیم متعالی و عرفانی است که در اشعارش به ویژه در قصاید غرای او، خودنمایی می کند. مفاهیمی عالی چون انسان، مذمت دنیا، تقدیرگرایی، دوری از نفس، علم آموزی و دانش ورزی، دوری ازحرص و طمع، ناپایداری قدرت های مادی و روی آوردن به جهان معنویت و... در قصاید این شاعر برجسته ی معاصر، تجلی یافته و به کارگیری چنین مضامینی، تداعی کننده ی قصاید ارزشمند عرفانی و فلسفی سنایی غزنوی ، ناصرخسرو قبادیانی بلخی و شیخ مصلح الدین سعدی شیرازیست.

پروین، اعتصامی، قصاید، عرفان، شعرمعاصر، انسان، علم آموزی، حقیقت جویی