ارتباط برخی فاکتور های پیکر سنجی منتخب و میزان تمرین پذیری در اوج توان پسران نابالغ

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی میزان تمرین پذیری کودکان پسر 7 تا 12 ساله در فعالیت های انفجاری و ارتباط آن با برخی شاخص های پیکر سنجی است.روش کار: در این پژوهش نیمه تجربی با طرح تحقیقاتی پیش آزمون پس آزمون، از میان جامعه در دسترس 126 نفر(سن:89/1±93/9 )انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله 1و 2به ترتیب شامل 68 و 58 نفر قرار گرفتند.گروه مداخله 1 شش هفته تمرینات توانی ،مهارتی و بازی فوتبال (سه جلسه در هفته) در مقابل گروه مداخله 2 فقط تمرینات مهارتی و بازی فوتبال را مشابه با گروه 1 دریافت کردند. به منظور بررسی تغییرات اوج توان در هر دو گروه قبل و بعد از دریافت این تمرینات از آزمون پرش ارتفاع استفاده شد. موازی با انجام این تمرینات شاخص های پیکر سنجی منتخب اندازه گیری شد.تجزیه وتحلیل داده ها با نرم افزار spss نسخه 21 انجام شد. یافته ها: تغییرات اوج توان به صورت معنی داری در گروه مداخله 1 بالاتر بود (p<0.05). همچنین بین این تغییرات و وزن، سن، دور ساق، دور ران، نسبت دور ساق به دور ران و ارتفاع ساق به طول ران ارتباط معنی داری مشاهده شد؛ که به ترتیب دارای ضرایب همبستگی،23/0-،38/0، 12/0، 28/0 ،33/0-،21/0-است.نتیجه گیری: این یافته ها نشان داد شاخص های پیکر سنجی می تواند به عنوان یک فاکتور مهم در پیش بینی تمرین پذیری افراد موردتوجه قرار گیرد.و در استعداد یابی برای رشته های ورزشی توانی با الگوی مشابه پرش سارجنت مورد توجه قرار گیرد.

Keywords:

اوج توان , تمرین پذیری , شاخص های پیکر سنجی , کودکان