بررسی ارتباط های زمانی در شیوه ی روایتگری ابوالفضل بیهقی بر اساس نظریه ژرار ژنت

کتاب تاریخ بیهقی کتابی است که نگارش آن بین تاریخ و ادبیات در رفت و آمد است. از سویی باید صداقت تاریخ نگاری را به نمایش بگذارد از سویی دیگر بلاغت داستان نویسی را. عنصر ارتباطات زمانی و به ویژه مولفهی زمانپریشی به مثابه ی عنصری کارآمد در داستان نویسی برای نگارش واقعیات تاریخی که خط سیر زمانی روشنی میطلبند چالش هایی را ایجاد میکند. هدف این مقاله آن است که به بررسی ارتباط های زمانی در داستان های ابوالفضل بیهقی بر اساس نظریه ژرار ژنت نظریه پرداز ادبی فرانسه بپردازد. موضوعی که تاکنون توسط منتقدان ادبی به طور ذقیق مورد بررسی علمی قرارنگرفته است. در این مقاله ارتباطات زمانی در داستان های ابوالفضل بیهقی مورد بررسی قرار گرفته است. مسیله ی اصلی مقاله این است که آیا بیهقی در روایت داستان رویکرد زمان پریشی نیز دارد یا خیر. در این راستا بدنه ی اصلی مقاله را تبین نظریه ی ژنت در مورد ارتباطات زبانی و بررسی نمونه هایی از داستان های بیهقی با تکیه بر این عنصر تشکیل میدهد و در پایان این نتیجه حاصل میشود که بیهقی در برخی موارد تکانه هایی در محور افقی زمان ایجاد میکند ام در حدی نیست که بتوان شیوه ی روایتگری او را مبتنی بر زمان پریشی قلمداد کرد.

Keywords:

ابوالفضل بیهقی , ارتباط های زمانی , زمان پریشی , ژرار ژنت