الهه ولایتی - دکتری تکنولوژی آموزشی دانشگاه علامه طباطبایی

یادگیری تلفیقی، ترکیب متفکرانه تجارب یادگیری حضوری و مجازی است. اصل اساسی این رویکرد این است که ارتباطات شفاهی حضوری و ارتباطات نوشتاری مجازی را به طور مناسبی تلفیق نماید ، به طوری که نقاط قوت هریک از آنها در درون یک تجربه یادگیری اکتشافی مناسب با زمینه و اهداف مورد نظر آموزشی ترکیب شود. یادگیری تلفیقی یک مسیله مازاد بر سازمان و یا ساخته شده از سایر لایه های آموزشی نیست، بلکه آن با بازسازی تماس های کلاسی به ارایه مجدد فرصت های آموزشی آن هم با هدف بهبود مشارکت و دسترسی فزاینده به فرصت های یادگیری وب - محور می پردازد. این شیوه همچنین رویکردی نوین به طراحی مجدد آموزشی است که می تواند یادگیری را بهبود و توسعه دهد و طراحی های کارآمدی را جهت مدیریت کلاس های درس ارایه نماید. یادگیری تلفیقی، روش های طراحی محسوس و چند کاربردی را فراتر از گزینه های مقتضی کلاس های سنتی ارایه می کنند. کریتس بونک و همکارانش، علایق روزافزون و جدی افراد را نسبت به یادگیری تلفیقی مورد بررسی قرارداده اند. (بونگ و گراهام).یافته های تحقیق آنان و پژوهشگرانی همچون آرابازو بیکر، آلبرچت،گریسون ومارکوسحاکی از ضرورت و اهمیت کاربرد رویکرد یادگیری تلفیقی در نظام ها و محیط های آموزشی به ویژه موسسات آموزش عالی داشته است. بر پایه یافته های این پژوهشگران، درمقاله حاضر تلاش شده است تا ضرورت کاربست این رویکرد در محیط های آموزشی جهت تحقق یادگیری تلفیقی ، مورد بحث و بررسی قرارگیرد.

آموزش تلفیقی،یادگیری تلفیقی، آموزش حضوری و از راه دور، طراحی محیط های آموزشی