علی اکبر امین بیدختی - استاد مدیریت آموزشی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه سمنان
یوسف کشاورز - دانشجوی دکتری، مدیریت آموزشی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه سمنان

زیستن در دوران کنونی با مشخصه هایی از قبیل فشردگی زمان و مکان ، به همپیوستگی ، سرعت و شتاب تغییرات و دگرگونی ها ، کمرنگ شدن مرزها و ... که از آن به عصر جهانی شدن میتوان یاد کرد؛ بیش از هر چیز نیازمند دانش، بینش و مهارت همزیستی مسالمت آمیز در کنار انسانهایی از رنگ و نژاد و فرهنگی متفاوت فارغ از مرزبندی های جغرافیایی، قومی و نژادی است. از آنجایی که رفتار انسان ناشی از افکار و ذهنیات اوست، در صورتی میتواند از بروز رفتار خشونت آمیز و افراطی پیشگیری کند که تحمل عقاید و اندیشه های مختلف و پذیرش تنوع و دگرگونی را آموخته باشد. به نظر میرسد که مقابله با هر گونه خشونت و افراطی گری در اشکال مختلف، نیازمند سیاست گذاری و فرهنگ سازی در زمینه آموزش صلح به عنوان یک از موثرترین راه های آن میباشد که موضوع این مقاله است. در نظر داشته باشیم که فرهنگ صلح زمانی دست یافتنی میشود که تمامی ساکنین کره زمین مشکلات جهانی را درک کرده و دارای مهارت حل تعارضات و کشمکشها بدون خشونت باشند. همچنین با معیارهای بین المللی برابری و حقوق بشر زندگی کنند و قدردان تنوع فرهنگی و احترام به یکدیگر و کره زمین و ... باشند. چنین یادگیری تنها با سیاستها و خطی مشی های مناسب و از طریق آموزش نظام مند صلح و ایجاد حس همبستگی، احساس مسیولیت در برابر دیگران، شناخت تنوع و تفاوتهای فردی، تحمل افکار، عقاید و نظرات مختلف و نفی تمایزات قومی، نژادی و مذهبی دست یافتنی است. آموزش تمامی شهروندان، به ویژه کودکان و نوجوانان به عنوان شهروندانی جهانی، میتواند فرهنگ صلح را از همان سالهای نخستین زندگی اجتماعی نهادینه کند و این آرزوی فراگیر را محقق سازد. لذا این مقاله به بررسی سیاستگذاری آموزش صلح و ارایه مدل پیشنهادی در این زمینه و همچنین نقش آن در کاهش و پیشگیری خشونت و افراطی پرداخته و در پایان نیز پیشنهادها و راهکارهایی ارایه شده است.

آموزش صلح، سیاست گذاری، جهانی شدن، شهروند جهانی، خشونت و افراطی گری