محسن مرادی کوچی
هاجر آقایی پور

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی معنادرمانی گروهی بر بهبودکیفیت زندگی مادران دارای فرزند با نیاز-های ویژه انجام شد. روش: برای انجام این پژوهش از طرح نیمه تجربی پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری استفاده شده است. به این منظور 32 نفر از مادران دارای فرزند معلول، به شیوه نمونه گیری دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 16 نفری آزمایش و گواه قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش در 10 جلسه آموزش گروهی معنادرمانی (هر هفته یک جلسه 90 دقیقه ای) شرکت کردند. در حالی که گروه گواه هیچ آموزشی را دریافت نکردند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی((WHOQOL-BREF استفاده شد و با روش تحلیل کواریانس مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که برنامه ی مداخله ای منجر به بهبود کیفیت زندگی گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه شده است. همچنین یافته های این پژوهش نشان داد که آموزش کسب معنا باعث بهبود حیطه های سلامتروان و روابط اجتماعی در گروه آزمایش شده استاما. بر حیطه سلامت جسمانی و سلامت محیط تاثیرمعناداری نداشته است. این نتایج کماکان دردوره پیگیری نیز پایدار بود. نتیجهگیری: معنادرمانی گروهی میتواند بر بهبود کیفیت زندگی مادران دارای فرزند با نیازهای ویژه موثر باشد.

معنادرمانی، کیفیت زندگی، نیازهای ویژه