ستاره مهرخو - گروه ارزیابی و آمایش، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه علوم و تحقیقات تهران، تهران

موضوع ارزیابی راهبردی محیط زیست بعنوان یکی از ابزار های کارآمد و اثر بخش در استقرار نظام حکمرانی مطلوب محیط زیستی مورد توجه بسیاری از کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته می باشد در کشورهای مختلف به ویژه کشورهای توسعه یافته، نمونه های روشنی از قوانین و مقررات مرتبط با ارزیابی زیست محیطی راهبردی وجود دارد. در واقع اولین سند قانونی SEA در سال 1969 ،در آمریکا تدوین گردید و پس از آن کشورهایی همچون کانادا، هنککنگ، دانمارک و دیگر کشورها، ضوابط و مقرراتی را به عنوان نیازمندی های ویژه برای ارزیابی های علمی – اجرایی منتشر نمودندتحقیقات. صورت گرفته نشان داده است که این قوانین عمدتا در سطوح بخشی و آمایش سرزمین کاربردی تر و موثر تر بوده اند. در این زمینه کشور انگلستان به عنوان یکی از فعال ترین کشورها در پایه ریزی دستورالعمل های روش شناسی مناسب با این موضوع شناخته شده است. در ایران سابقه این موضوع به بیش از یک ده ه می رسد که در این آخر موضوعی که در بند الف ماده 38 قانون برنامه ششم توسعه به عنوان یک الزام و وظیفه سازمان حفاظت محیط زیست به عنوان متولی اصل پنجاهم قانون اساسی و سیاست های کلی محیط زیست لحاظ شده و تحقق آن می تواند بستر تعالی و ثبات محیط زیست را در عرصه نگاه الزام با توسعه همه جانبه کشور فراهم آورد در این پژوهش که بر اساس گردآوری داده های کتابخانه ای و بررسی سوابق موجود در سازمان حفاظت محیط زیست انجام شده است به بررسی ابعاد موضوع نظیر تاریخچه موضوع در ایران، تفاوت ارزیابی راهبردی با ارزیابی اثرات ، ابعاد حقوقی و عملیاتی موضوع پرداخته شده است و در پایان به بیان ابزارهای اجرایی شدن ارزیابی راهبردی محیط زیست در کشور اشاره دارد.

ارزیابی راهبردی محیط زیست ، ارزیابی اثرات زیست محیطی ، ارزیابی توان سرزمین ، قانون برنامه ششم توسعه