گردشگری روستایی به عنوان عاملی موثر برای احیای نظام اجتماعی-اقتصادی در روستاهای ایران

امروزه با پیشرفت روز افزون تکنولوژی های مختلف و رشد و تسلط صنایع بر زندگی، آسیبهای زیادی در پی صنعتی شدن، متوجه زندگی انسان شده است. مواردی همچون تخریب محیط زیست، آلودگیها، استفاده بیرویه از منابع، اقتصاد تک محصولی، اضمحلال فرهنگی، فقدان تعامل جوامع، مهاجرت بی رویه به شهرها و خالی شدن روستاها از ساکنین، از جمله آسیبهایی است که در نتیجه بی توجهی به ظرفیتهای موجود در روستاها متوجه نظام اجتماعی اقتصادی کشور شده است. صنعت گردشگری در روستاها با توجه به تجارب موفقی که در جهان داشته است میتواند راهگشای مناسبی برای حل این بحران باشد. گردشگری روستایی در ایران به دلیل دارا بودن منابع طبیعی، وجود اقلیم های متنوع و غنای میراث تاریخی، مذهبی و فرهنگی میتواند نسخه ای شفابخش برای تنوع بخشی به اقتصاد منطقه و کشور، رشد اقتصاد غیر نفتی، اشتغال نیروی کار مازاد، جلوگیری از مهاجرت و تاثیر مثبت آن بر نظام اجتماعی قلمداد شود. لذا در این پژوهش به بررسی مفهوم گردشگری روستایی و انواع آن و همچنین نقش آن در احیای نظام اجتماعی-اقتصادی پرداخته شده است. روش پژوهش مبتنی بر مطالعه مروری است و طبق نتایج میتوان بیان کرد گردشگری روستایی عاملی موثر در احیای نظام اجتماعی – اقتصادی است.

Keywords:

گردشگری روستایی , تنوع اقتصادی , توسعه پایدار , نظام اجتماعی اقتصادی