کاربرد درختان متحمل به خشکی در منظرسازی خشک جهت مقابله با بحران کم آبی

درختان به عنوان موثرترین راه برای تعدیل آلودگی هوا بوده و از ارکان اصلی توسعه پایدار است. تغییرات اقلیمی توفانها را شدیدتر، دوره های سرما را طولانی تر و منابع آبی را خشک کرده است. با توجه به افزایش گازهای گلخانه ای، گرمشدن زمین، آلودگی آب، هوا و خاک و بحران آب در کشور، لزوم توجه به این مسایل، امری بدیهی میباشد. افزایش گازها در اثر افزایش مصرف سرانه انرژی باعث افزایش دما، آلودگی و خشکسالی شده است. با افزایش تقاضا در مصارف شهری، صنعتی و کشاورزی، چارهای بجز استفاده از روشهای مطالعه شده توسط متخصصان نیست. کاربرد درختان در مدیریت تغییراتاقلیمی بر کسی پوشیده نیست؛ مهمترین اثر آن کارکردهای زیست محیطی است که با آثار سوء گسترش صنعت و کاربری نادرست تکنولوژی مقابله نموده و سبب افزایش قابلیت زیستی شهرها می شود؛ و در واقع، از ایجاد اختال در اکوسیستم جلوگیری میکند. از اثرات مهم درختان، میتوان به ایجاد مناظر زیبا، تعدیل دما، رطوبت نسبی، جذب گرد و غبار، مواد رادیواکتیو و کاهش آلودگی هوا و صوتی، تاثیر مثبت بر چرخه آب و کیفیت آبهای زیرزمینی، کاهش سطح ایستایی، افزایش نفوذپذیریخاک، جلوگیری از فرسایش خاک، سیاب، رانش زمین و وقوع بهمن اشاره داشت. در کارگروهی متشکل از کارشناسانان رژی اتمی، محیط زیست و شهرداری، درختان متحمل به کمآبی در منظرسازی خشک به عنوان راه حلی مناسب جهت مقابله با بحران کمآبی پیشنهاد شد.. اصول این روش شامل برنامه ریزی، آنالیز خاک، انتخاب بهینه گیاهان، استفاده بهینه از گیاهان پوششی، آبیاری بهینه بر اساس نیاز آبی و کاربرد زمین پوش مناسب میباشد. از مزایای این روش میتوان به مواردی همچون امکان توسعه با صرفه جویی در آب، کمشدن هزینه ها و کاهش آلودگی زیست محیطی اشاره کرد.

Keywords:

تغییراقلیم , بحران آب و درختان متحمل