مقایسه مهارت گفتمان روایتی بین کودکان با رشد طبیعی و کودکان کم شنوا

سابقه و هدف:برطبق برآوردها، حدودا از هر 1000 نوزاد متولد شده 2-1 نفر مبتلا به کم شنوایی مادرزادی عمیق هستند مهارتهای گفتمانی بازنمودی همه جانبه از سطح کنش زبانی یک فرد است. مهارتهای روایتی نمونه ای از سطح گفتمان زبانی است که می تواند به دو شکل شفاهی و نوشتاری ظاهر گردد. طبق تحقیقات بیشترین مشکلات کودکان کاشت حلزون شده و بیشترین تفاوت آنها با کودکان طبیعی در بکارگیری ساختارهای گرامری جمله از قبیل بکارگیری شکل صحیح افعال و یا استفاده صحیح از حروف ربط و اضافه می باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی وضعیت گفتمان روایتی کودکان کم شنوا می باشد.مواد و روش ها:در این مطالعه یک گروه به عنوان شاهد شامل 15 دانش آموز کم شنوای استفاده کننده از سمعک که از مقاطع ابتدایی مدارس شهر همدان انتخاب شدند و گروه کنترل که شامل کودکان طبیعی بودند که بر اساس پایه نحصیلی با گروه شاهد همتا شدند. برای نمونه گیری گفتمان روایتی دانش آموزان از تصاویر دو کتاب با عناوین (قصه های تصویری 1) و (قصه های تصویری 2) استفاده می شود. این دو کتاب برای گروه سنی پیش دبستان و مدرسه رو طراحی شده اند که جمعا متشکل از 20 قصه تصویری (هر قصه در قالب 4 تصویر سریالی) می باشند یافته ها:یافته های پژوهش نشان می دهد که گروه کودکان کم شنوا در مقایسه با کودکان طبیعی هم پایه خود در حیطه آزمونهای مربوط به مهارتهای گفتمان روایتی شفاهی ضعیف تر عمل می کنند. بدین صورت که در آزمون بازگویی داستان مشاهده شد تعداد کلمات و جملات بکار رفته در داستان و همچنین انسجام و پیوستگی اجزاء گفته ها بین کودکان کاشت شده و طبیعی یکسان بود اما کودکان کاشت شده در خرده آزمونهای مربوط به محتوا و کیفیت معنایی داستان نمرات پایین تری نسبت به کودکان طبیعی گرفتند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه به نظر می رسد نقص شنیداری عامل عملکرد ضعیف در گفتمان روایتی می باشد. همچنین کودکان کم شنوا در تکالیفی که نیاز به دانش جهانی و گنجینه لغات دارد عملکرد ضعیقتری نشان داده اند؛ که متخصصین مربوطه بایستی مداخلات لازم در این زمینه را انجام دهند.

Keywords:

کم شنوایی , سمعک , گفتمان روایتی