پرویز قدوسی - دانشیار دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه علم و صنعت ایران
علی اکبر شیرزادی جاوید - استادیار دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه علم و صنعت ایران
محمدعلی ارجمندی نژاد - کارشناسی ارشد مهندسی و مدیریت ساخت، دانشگاه علم و صنعت ایران
سجاد دهقان - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران، زلزله، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد رودهن

رویه های بتنی فرودگاهی از مهمترین زیر ساخت های فرودگاه ها می باشد که از یک سو بدلیل تبعیت از استانداردهای بین المللی هوانوردی فرودگاهی و از سوی دیگر لزوم رعایت استانداردهای تکنولوژی ساخت و اجرای بتن، دقت و توجه خاصی را در طراحی و اجرا می طلبد. در این تحقیق سعی شده است با بررسی سه طرح مخلوط بتن معمولی و شش طرح مخلوط بتن خود تراکم حاوی افزودنی های معدنی، خواص مکانیکی مخلوط ها شامل مقاومت فشاری، خمشی و سایشی اندازه گیری شود . بر اساس نتایج به دست آمده مقاومت فشاری و خمشی در بتن های خودتراکم حاوی سرباره و بتن معمولی با نسبت آب به سیمان بالا، کمترین مقدار می باشد. بیشترین میزان کاهش حجم ناشی از آزمون مقاومت سایش (با استفاده از دستگاه بوهم) در سن 7 و 28 روزه، مربوطبه بتن حاوی سرباره می باشد که عمده دلیل آن تاخیر در هیدارسیون و روند کسب مقاومت می باشد که پس از آن بتن خودتراکم و بتن معمولی با نسبت آب به سیمان 0/5 بیشترین میزان کاهش حجم را دارند.این کاهش در بتن حاوی متاکایولن بیشتر از بتن حاوی دوده سیلیسی می باشد. نتایج نشان می دهد بتن خودتراکم در صورت داشتن طرح مخلوط و اجرای مناسب بدلیل بهبود ریز ساختار ها و منطقه انتقالی مناسب تر نسبت به بتن معمولی، خواص مکانیکی معادل و در مواردی حتی بالاتر از بتن معمولی دارد.

رویه های بتنی، بتن خودتراکم، خواص مکانیکی، افزودنی های معدنی