محمدرضا ایوبی - کارشناسی ارشد شیمی آلی، دانشگاه صنعتی شریف
هادی چیتگر - کارشناسی ارشد سازه های دریایی، دانشگاه تربیت مدرس
علیرضا مهدوی - دکترای مهندسی انرژی، دانشگاه MPEI مسکو

امروزه با توجه به اهمیت حفظ منابع آب و توزیع بهینه آن و همچنین افزایش سطح رفاه جوامع و توسعه سازه های تفریحی و خدماتیآبی و در نتیجه آن ساخت سازه های گوناگون در تماس با آب تحت فشار شامل مخازن، تونل ها، استخر ها و ... افزایش روز افزونی یافته است. همچنین به دلیل هزینه های بسیار بالای آب بندی سازه ها پس از اجرا، موضوع آب بند ساختن حجم بتن تولیدی مورد توجه ویژه ای قرار گرفته است. جهت تولید بتن آب بند مواردی مانند نسبت آب به مواد سیمانی، عیار مواد سیمانی، کیفیت مصالح مصرفی، طرح اختلاط مناسب، استفاده از پوزولان و مواد افزودنی آب بند کننده و البته اجرای مناسب بتن اهمیت فراوانی دارد. در این پژوهش با توجه به اینکه در بسیاری از پروژه های کشور، بتن در شرایط بتن آماده استفاده می گردد، شرایط این نوع بتن درنظر گرفته شده است و 5 طرح اختلاط شامل یک طرح شاهد و 4 طرح حاوی دوغاب میکروسیلیس در نسبت های مصرف وزنی سیمان برابر 6، 10، 14 و 20 درصد مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان دهنده کاهش موثر عمق نفوذ آب در درصدهای 10، 14 و 20 درصد بوده و همچنین تغییر چندانی از درصد 10 تا 20 نداشته ایم و همچنین در درصد مصرفی 6 درصد، عمق نفوذ به طور موثری کم نشده و نسبت به درصد مصرف 10 درصد اختلاف زیادی دارد. همچنین با توجه به عدم کاهش آب اختلاط، به میزان آب حاوی دوغاب به دلیل شبیه سازی شرایط بتن آماده، نسبت های آب به سیمان طرح های حاوی دوغاب بالاتر بوده است ولی مقاومت فشاری در طرح های 10، 14 و 20 بیشتر و یا برابر شاهد بوده که این امر نشان دهنده این است که کاهش مقاومت حاصل از افزایش نسبت آب به سیمان را دوغاب میکروسیلیس جبران می کند، ولی در درصد مصرفی 6 درصد این موضوع دیده نشده است.

دوغاب میکروسیلیس، بتن، نفوذ، مقاومت فشاری