بررسی رشد ژست ارتباطی دادن و کارکردهای ارتباطی آن از 8 الی 12 ماهگی: مطالعه ای طولی

هدف: کودکان در طول دوران رشد، از ژست ها جهت برقراری ارتباط استفاده می کنند. حرکات بیانگر دادن یکی از انواع آنها بودهکه دارای کارکردهای ارتباطی متنوعی است. هدف از این پژوهش بررسی رشد حرکت بیانگر دادن و کارکردهای ارتباطی آن درکودکان طبیعی فارسی زبان تهرانی از 8 تا 12 ماهگی است.روش ها: در این پژوهش طولی آینده نگر، با روش مشاهده ای- پرسشنامه ای، نه کودک فارسی زبان تهرانی با رشد طبیعی از 8 تا 12ماهگی به شیوه غیراحتمالی هدفمند، نمونه گیری و بررسی شدند. تعاملات مادر- کودک در محل زندگی کودک و با استفاده از موقعیت های بازی نیمه ساختاریافته ضبط و بسامد رفتار هدف شمار وتعیین شد. از آزمون ناپارامتری فرایدمن و تحلیل دوتاییویلکاکسون جهت مقایسه میانگین رفتار هدف طی 5 ماه متوالی و تحلیل آن استفاده شد.یافته ها: میانگین سن اکتساب دادن 7 / 10 ماهگی و بازه سنی اکتساب آن 12 - 10 ماهگی می باشد. در بازه ی سنی مورمطالعه، ایننست بیشتر به منظور تنظیم رفتار شریک ارتباطی صورت گرفته است. تغییرات میانگین استفاده از این ژست در بازه ی سنی 10 - 8ماهگی معنادار نبوده (05 / 0 <) ولی در بازه ی 12 - 10 ماهگی تغییرات معناداری داشته است (05 / 0<).نتیجه گیری : سن اکتساب ژست دادن در مقایسه با سایر مطالعات کمی تاخیر داشته و علت احتمالی آن به تفاوت در فرهنگ ونوع تعامل مادر کودک ایرانی مرتبط است. همچنین این ژست در این بازه ی سنی بیشتر به منظورتنظیم رفتار مورد استفاده قرار گرفته و تفاوت های موجود در کارکرد ارتباطی این ژست نیز به طور احتمالی به تفاوت های موجود در فرهنگ و تعامل والد- کودک مرتبط است.

Keywords:

ژست های ارتباطی , ارتباط غیر کلامی , رشد کودک , تعامل مادر کودک