جنبه های مهم بالینی برای مداخله در اوتیسم

سابقه و هدف: اوتیسم و نابسامانی های برقراری ارتباط در این اختلال یکی از موارد چالش برانگیز است که علی رغم پیشرفت های علمی و بالینی، هنوز ناشناخته های فراوان دارد. مشکلات این کودکان در ابعاد مختلف گاه موجب سلب آسودگی اعضای خانواده می شود و گاه به تنش ها و درگیری های جدی می انجامد. آن چه انگیزه این مطالعه شد، مشاهده کودکانی بود که مدت طولانی تحت درمان بوده اند و علیرغم ارایه روش های شناخته شده و درست، به حداقل نتیجه مفید دست نیافته اند.مواد و روش ها: مراجعین با پیشینه درمان ناموفق و یا کم تاثیر، مورد مطالعه قرار گرفتند. با همفکری والدین و مشورت با درمانگران، اقدامات گذشته مورد کند و کاو قرار گرفت و عوامل و اقدامات موثر و غیر موثر تعیین شد. براساس این داده ها اولویت ها و راهکارهای درمان براساس نیاز هرفرد و با توجه به عوامل محیطی طرح ریزی و اجرا شد.یافته ها: موارد مربوط به کم نتیجه شدن مداخلات عبارت بودند از: جزیی نگری در آموزش مهارت ها، کمبود پرداختن به برقراری ارتباط، رفتارهای غیردرمانی، غیرملموس و غیر واقعی بودن محرک ها و آموزش ها، دور بودن آموزش ها از نیاز کودک، شتاب زدگی در عبور از مراحل درمان، تکلیف دادن بیش از حد درمانگر از مادر، نادیده گرفتن وجه انسانی کودک مبتلا، تقویت ناخواسته ی جنبه هایی از اختلال.اولویت درمان: تمرکز اصلی بر برقراری ارتباط، رعایت تدریجی بودن تغییر، ارایه مناسب محرک، تغییر نگرش در رویارویی با کودک و خانواده، ثبات و انعطاف پذیری در درمان، مداوت و ملایمت در رفتارهای ارتباطی، کنترل خود پیش از کنترل کودک. نتیجه گیری: درمانگران اغلب از دانش لازم برخوردار بوده اند ولی در عمل در چالش ارتباطی دچار مشکل می شدند. تمرکز مداخله بر برقراری ارتباط و رعایتاصول و ماهیت تدریجی بودن تغییر در رفتار ارتباطی از عوامل مهم است. مداخله طوری طراحی و اجرا شود که در کوتاه ترین زمان ممکن مورد استفاده کودک و خانواده قرار گیرد، تمرینات موجب ایجاد آسودگی در جو خانواده شود. برای مداخله موثر از کار تیمی، همفکری و مشارکت خانواده و سایر درمانگران استفاده بشود.

Keywords:

اوتیسم , اولویت ها , مداخله , گفتار و زبان