ابومحمد عسگرخانی - دانشیار روابط بین الملل دانشگاه تهران
سید مصطفی مشکات - گروه حقوق، واحد قشم، دانشگاه آزاد اسلامی، قشم، ایران

کانادا در لوای یکی از کشورهای پیشرو در عرصه عملیاتی نمودن فناوری هسته ای حدود نیم قرن پیش به ترسیم رژیم حقوقی مسیولیت هسته ای مبادرت کرد؛ در این مسیر و با وجود آنکه کانادا هیچ یک از کنوانسیون های بین المللی پاریس 1960 و وین 1963 را در زمینه مسیولیت هسته ای مورد پذیرش قرار نداده بود ولی برایاولین بار و در سال 1970 به وضع قانون مسیولیت هسته ای اهتمام نمود؛ این فرآیند در سال 2015 و با تصویب مقرره دیگری در زمینه مسیولیت هسته ای که الغای قانون پیشین را در پی داشت وارد فاز نوینی شد؛ چرا که مسیولان تقنینی کانادا علاوه بر مرتفعنمودن نارسایی ها و کاستی های قانون پیشین به تناسب سازی مقررات ناظربر مسیولیت هسته ای با مفاد کنوانسیون جبران خسارت تکمیلی 1997 که اخیرا آن را مورد تصویب قرار داده بودند، همت گماردند. با این مراتب، اگرچه مدل مسیولیت هسته ای کانادا تحت تاثیر آموزه های کنوانسیون موصوف قرار گرفته است لیکن راهبردهای سنجیده ای از جمله تناسب سازی درجه خطر تاسیسات هسته ای بامیزان مسیولیت بهره بردار هسته ای، توسعه دامنه خسارات پرداخت شدنی و بقیه باعث شده است تا مقوله مسیولیت هسته ای در کانادا بلوغ بیشتری را نبست به رژیم بین المللی مسیولیت هسته ای دربرداشته باشد. به همین روی، شناسایی ابعاد مختلف نظام مسیولیت هسته ای در کانادا مهم جلوه می نماید.

مسیولیت مدنی، مسیولیت هسته ای، حادثه هسته ای، مسیولیت مطلق و بهره بردار هسته ای