جلیل توکلی

دریای خزر که گاهی بزرگترین دریاچه جهان و گاهی کوچک ترین دریای خودکفای کرهی زمین طبقه بندی می شود بزرگترین پهنه ی آبی محصور در خشکی است و دارای باارزش ترین ذخایر آبزیان و تامین کننده ی 80 % خاویار جهان شرایط خاصی را از لحاظاکولوژیکی و تنوع زیستی می باشد. بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991 تمامنگاه ها به دریای خزر و کشورهای تازه استقلال یافته ی آن (ترکمنستان، قزاقستان، آذربایجان)دوخته شد و عدم دسترسی به یک رژیم حقوقی واحد و همچنین عدم نظارت زیست محیطیکشورهای پیرامون نسبت به این میراث گران بها این دریاچه را نیز مانند سایر آب راه ها ودریاهای جهان با مشکل رو به تزایدی در زمینه ی آلودگی محیط زیست مواجه کرده استادامه ی این آلودگی ها خسارات جبران ناپذیری هم از منظر داخلی و هم از لحاظ بین المللیبر جای خواهد گذاشت. سوال اصلی مقاله ی حاضر این است: نقش کنوانسیون های بینالمللی در جلوگیری از انباشت و بازیافت پسماندهای دریای خزر چیست نگارنده در صدداست که محیط زیست و پسماندهای این دریاچه ی مهم را از دو منظر داخلی و بین المللی باتکیه بر کنوانسیون ها و حقوق بین الملل محیط زیست مورد بررسی قرار داده و راهکارهایی رادر خصوص حل این معضل ملی و بین المللی ارایه دهد.

دریای خزر، پسماندها، محیط زیست،کنوانسیون های بین المللی