حسین خلف رضایی - استادیار دانشکده معارف اسلامی و حقوق دانشگاه امام صادق (ع) تهران، ایران
ولی اله حیدرنژاد - دانشجوی دکترا معارف اسلامی و حقوق عمومی دانشگاه امام صادق (ع) تهران ایران
حمید ناصری منشادی - کارشناسی ارشد معارف اسلامی و حقوق خصوصی حقوق دانشگاه امام صادق (ع) تهران، ایران

امروزه حق تعیین سرنوشت ملت ها به منزله یک قاعده آمره بین المللی و به تعبیری تعهدیعام الشمول شناسایی شده است که کشورها نسبت به این تعهد، در قبال جامعه بین المللی متعهد و مسیول اند. این حق تمام جنبه ها سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ... را شاملمی شود و دارای دو بعد داخلی و خارجی است. در بعد داخلی علاوه بر عموم شهروندان، حقمزبور، اقلیت های موجود در داخل مرزهای کشور را نیز حمایت می کند و شامل می شود. مطابقحقوق استناد اقلیت ها به حق تعیین سرنوشت، به معنای جدایی طلبی و استقلال نیست، بلکهاستفاده از این حق درخصوص اقلیت ها به معنای رفع تبعیض، مشارکت سیاسی در امورحکومت و تضمین حقوق آنهاست که قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، تحت تاثیردستورات اسلامی و قرآن کریم، فراتر از حدودی که حقوق بین الملل برای اقلیت ها در زمینهحق مشارکت سیاسی مشخص کرده است امتیازاتی را در جهت مشارکت اقلیت ها در زمینه هایمختلف حکومتی و امور جاری اداره کشور پیش بینی کرده است. از جمله این حقوق می توان بهحق انتخاب نامزد موردنظر در تمام انتخابات اشاره کرد، ضمن اینکه حق تعیین نمایندهاختصاصی اقلیت ها در مجلس شورای اسلامی، حق تشکیل حزب و آزادی در مراسم دینی ومذهبی و ... را نیز باید به این فهرست افزود.

اقلیت ها حق تعیین سرنوشت، قاعده آمره بین المللی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، مشارکت سیاسی