اماکن عبادی به مثابه فضای عمومی تاملی بر نحوه مواجهه حکومت با اداره و نظارت بر اماکن عبادی

؛ حوزه عمومی ، به مثابه عرصه ای در میانه حوزه خصوصی و اقتدار برتر حکومت، از لوازم دستیابی به مردم سالاری است. فضای عمومی مادی ، از عناصر عینی مرتبط با حوزه عمومی است که به عنوان واقعیتی بیرونی، بعد مادی حوزه عمومی را پوشش می دهد. در نظام جمهوری اسلامی ایران، اماکن عبادی- خاصه مسجد- کماکان از مصادیق بارز فضاهای عمومی فیزیکی اند که می توانند به مثابه حلقه واسط و میانجی و کاهنده شکاف میان مردم و حکومت، جلوه گه وفاق و هم اندیشی شهروندان در باب مفاهیمی مانند خیر عمومی و مصلت جمعی باشند و زمینه تحقق مردم سالاری دینی را فراهم سازند. این نوشتار نشان خواهد داد که رویکرد حداقلی و تنظیمی حکومت، در کنار خودگردانی و اداره مردمی اماکن عبادی، در نهایت، خودآیینی و خوفرمانروایی شهروندان را به ارمغان می آورد. چه اینکه، شهروندان از رهگذر فضای عمومی مردمی اماکن عبادی، مشارکت جمعی را در محدوده و مقیاسی کوچک تر تمرین می کنند تا آن را در حکومت مردم سالار خویش پیاده سازند.

Keywords:

اماکن عبادی , حوزه عمومی , حکومت اسلامی , فضای عمومی , مردم سالاری , مسجد