ارزیابی و تحلیل نابرابری های ناحیه ای با استفاده از مدل مطالعه موردی استان اصفهان

بهبود زندگی انسان هدف غایی برنامه های توسعه است. پژوهش حاضر در راستای نیل به این هدف با استفاده از تکنیک های فازی مثلثاتی و ویکور به سطح بندی فضایی و تحلیل میزان توسعه یافتگی شهرستان های استان اصفهان مبادرت کرده است. روش تحقیق از نوع کمی و تحلیلی بوده، جامعه آماری را شهرستان های استان اصفهان و شاخص های موردبررسی 21 مورد بوده است. با توجه به شاخص ترکیبی به سطح بندی شهرستان های استان اصفهان در چهار گروه مبادرت شده است: سطح توسعه یافته؛ شهرستان اصفهان و فریدن؛ سطح کمتر توسعه یافته: شهرستان های سمیرم، اردستان، نطنز، خور و بیابانک و فریدون شهر، سطح درحال توسعه: شهرستان های کاشان، گلپایگان، خوانسار، چادگان، فلاورجان، فنجان، شهرضا، دهاقان، برخوار و شاهین شهر و میمه؛ سطح محروم: شهرستان های نایین، آران و بیدگل، خمینی شهر، تیران و کرون و نجف آباد به عنوان شهرستان های محروم استخراج شده اند. نتایج سطح بندی ها نشان می دهد که وضعیت سنجی شاخص های موردبررسی در شهرستان های اصفهان حکایت از نابرابری و عدم تعادل دارد. شهرستان اصفهان به دلیل داشتن مرکزیت سیاسی در استان برتری خود را در ابعاد مختلف حفظ کرده است

Keywords:

شاخص های توسعه , وی کور , فازی مثلثاتی , استان اصفهان