حسن فارسیجانی - دانشیار گروه مدیریت صنایع دانشگاه شهید بهشتی
حجت میرعزیزی - کارشناس ارشد مدیریت صنعتی- پروژه
محمد شیخ عباس لواسانی - کارشناس ارشد مدیریت صنعتی- تولید

صنعت خودروسازی کشور دومین شاخه مهم اقتصادی بعد از صنعت نفت و گاز به حساب می آید، و بالاترین میزان اشتغال زایی به صورت مستقیم و غیر مستقیم را دارا می باشد، بطوری که، 60 صنعت دیگر با آن در ارتباط می باشد و بدین منظور از قدرت بالای تاثیرگذاری در جامعه ای اجتماعی برخوردار است. اما با توجه به تکنولوژی برخی خودروهای ساخته شده در حال تولید که مربوط به دو تا سه دهه پیش بوده و این خودروها به دلیل قدیمی بودن تکنولوژی آلودگی بیشتری نسبت به خودروهای جدید تولید می کنند و سبب آلودگی های زیست محیطی متعددی می شود. در این پژوهش به اهمیت توسعه محصول صنعت خودروسازی در سه حوزه اقتصادی، اجتماعی و محیط زیست پرداخته می شود. این سه حوزه اقتصادی، اجتماعی، محیط زیست پیکره توسعه پایدار را شکل می دهند. پس از مطالعه پژوهش های پیشین، عامل اول: تضمین گرفتن برای عمل به تعهدات از تامین کنندگان و شرکاء، عامل دوم: بهره گرفتن از فن آوری، تکنولوژی به روز در ساخت محصول جدید، عامل سوم: قابلیت اطمینان در محصولات جدید، عامل چهارم: داشتن تعهد به رویکرد توسعه پایداراز کارمندان تا مدیران سطح بالای سازمان، عامل پنجم: کاهش هزینه های راه اندازی ساخت توسعه محصول، عامل ششم: کاهش آلودگی زیست محیطی محصولات جدید، عامل هفتم: کاهش مصرف سوخت های فسیلی در محصولات جدید. در اقدام بعدی به سطح بندی و تجزیه تحلیل قدرت نفوذ و میزان وابستگی هریک با توجه به روش مدلسازی ساختاری_تفسیری پرداخت شد، که سرانجام عامل چهارم، داشتن تعهد به رویکرد توسعه پایدار از کارمندان تا مدیران سطح بالای سازمان و عامل اول، تضمین گرفتن برای عمل به تعهدات از تامین کنندگان و شرکاء در سطح اول قرار گرفتند و قدرت تاثیر گذاری بالایی در رویکرد توسعه محصول پایدار خودروسازی برخورد دار هستند و مابقی عوامل نیز در چهار سطح دیگر قرار گرفتند.

توسعه پایدار، توسعه محصول جدید، خودروسازی، مدلسازی ساختاری_تفسیری