سعید صمدی سنخواستی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت فناوری اطلاعات، دانشگاه فردوسی مشهد

در سالیان اخیر با توجه به تجربیاتی که دولت های مختلف از دانش بومی ممالک خود کسب کرده اند، به این نتیجه رسیده اند که دانش بومی دانشی قابل توجه و غیر قابل حدف است. دانش بومی که از اجتماعی شدن دانش ضمنی افراد هر منطقه به دست آمده است و در طول سالیان و حتی قرون نهادینه شده است، دانشی است که به رشد و بالندگی آن منطقه کمک کرده ا ست. ترکیب دانش ر سمی و بومی نتیجه ای را فراهم می سازد که بر ا ساس آن می توان به تو سعه پایدار رو ستاها د ست یافت. تو سعه ای که در آن به آینده توجه می شود و شرایط مطلوبی را برای ن سل آینده فراهم می سازد. در این مقاله سعی شده است که به عامل دانش بومی در توسعه پایدار روستایی به شکل دانشی اجتماعی نگاه شود. نتیجه بر آن است که دانش ضمنی افراد تا هنگامی که اجتماعی نشود نمی توان از آن به خوبی بهره برد. اجتماعی کردن دانش نیز تنها در صورتی محقق می گردد که بستر همنشینی و هم صحبتی به اشکال مختلف ایجاد شود.

دانش بومی، دانش رسمی، دانش ضمنی، توسعه پایدار