زهرا سیفی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی علوم و تحقیقات ساوه

؛ فرانشیز یک سیستم قراردادی برای فعالیت مشترک میان دو تاجر مستقل است که در طی آن یک طرف ( امتیاز دهنده )، در مقابل پرداخت ( پول و غیر آن ) و تحت شرایط معین، حق ساخت و فروش محصول و همچنین حق استفاده از علامت تجاری یا نام تجاری را به طرف دیگر ( امتیاز گیرنده ) اعطا می کند. افزون بر این امتیاز دهنده، خدمات فنی، کمک فنی و دانش فنی در اختیار طرف دیگر می نهد و شیوه های تجاری خود را به وی می آموزد. اگر چه قرارداد فرانشیز متضمن لیسانس علامت تجاری است و قراردادهای نامبرده از این حیث به هم نزدیک می شوند و پاره ای شباهت های جزیی ممکن است بین این دو قرارداد ( فرانشیز و لیسانس علامت تجاری ) وجود داشته باشد مانند شباهت در نحوه ی پرداخت رویالتی ها ( حق الزحمه ) و عوض ها، درج شرط عدم رقابت به منظور تضمین حقوق مالکیت فکری صاحب امتیاز و... اما در قرارداد فرانشیز نظارت امتیازدهنده بر فعالیت های امتیاز گیرنده و خدمات فنی به او بسیار چشمگیرتر است، و تفاوت های بنیادینی بین این دو قرارداد وجود دارد، از جمله نحوه ی نظارت و کنترل بر عملیات تجاری، وجود شهرت و موفقیت تجاری، شخصی و غیر قابل انتقال بودن قرار داد. در این مقاله که با روش تحلیلی – توصیفی و با استفاده از منابع کتابخانه ای انجام شده، سعی شده است به قابلیت انطباق قرارداد فرانشیز و قرارداد لیسانس پرداخته شود.

قرارداد فرانشیز، قرارداد لیسانس، انطباق فرانشیز و لیسانس