زهرا سیفی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی علوم و تحقیقات ساوه

لیسانس قراردادی است که در آن اجازه ( امتیاز) استفاده از مالکیت های فکری به دیگری واگذار می شود بدون اینکه انتقال مالکیتی صورت گیرد. قراردادهای لیسانس در حوزه حقوق مالکیت فکری و به ویژه حق اختراع و علامت های تجاری مطرح می شوند. بهترین و معمول ترین راه های خرید تکنولوژی و دانش، از راه انعقاد قراردادهای لیسانس است که به آنها مجوزهای بهره برداری هم گفته می شود. لیسانس انواعی دارد؛ از جمله، انحصاری، غیر انحصاری، انفرادی، ارادی و اجباری. معمولا در این قرارداد دانش فنی نیز منتقل می شود. لیسانس قراردادی است عهدی، تعاهدی و اغلب تشریفاتی، ماهیت آن با هیچ یک از عقود معین در قانون مدنی ایران منطبق نیست و به نظر می رسد که عقدی بی نام و تابع ماده 10 قانون مدنی باشد. در این مقاله با روش تحلیلی – توصیفی و با استفاده از منابع کتابخانه ای به قابلیت انطباق قرارداد لیسانس و عقود معین پرداخته ایم.

قرارداد لیسانس، عقود معین، قانون مدنی ایران