تاملی بر قاعده ی عدالت و انصاف از منظر فقه و حقوق

انصاف با مفاهیم عدالت، استحسان، مصالح مرسله متفاوت است و از مواردی است که وجود آن دارای حسن ذاتی و عدم آن دارای قبح ذاتی است. قاعده ی انصاف را می توان با استناد به آیات، سنت، اعم از روایات و افعال معصومین، و بناء عقلاء به اثبات رساند. همچنین موارد متعددی از کاربرد این قاعده در زندگی معصومین و قضاوت های ایشان به چشم می خورد. عدالت از جمله مفاهیمی است که در کنار آژادی همواره مساله و دغدغه اندیشمندان سیاسی بوده است و تفاسیر گوناگونی از این مفهوم ارایه گردیده است. در دهه های پایانی قرن بیستم راولز چنان با مفهوم عدالت در آمیخت که توجه همگان را برانگیخت. عدالت و انصاف هدف احکام و قواعد فقی و حقوقی است. برخی به دلیل عدم تحقق مطلوب این هدف در فقه و حقوق، ان را به صورت قاعده ای ارایه نموده اند،تا فقها و قضات دادگستری، احکام و قوانین موجود در فقه و حقوق را با آن ارزیابی کنند و هرچه را که عقل آن ها مستقل از شرع مخالف با عدالت و انصاف بیابد، کنار نهند و قوانین و احکام را آن گونه که مقتضی عدل و انصاف می دانند، صادر نمایند. اثبات چنین قاعده ای بر این مبنا استوار است که عقل بشری قادر به درک تمام یا اکثر مصادیق عدالت است، در حالی که عقل و فهم بشر به دلیل اخاطه نداشتن بر تمام امور و مصالح و مفاسد مربوط به نظام زندگی انسانی، چنین توانی ندارد و فقط می تواند برخی از مصادیقعدال و انصاف را آشکارا درک نماید. بنابراین هرچه به نظر افراد یک جامعه موافق عدالت و انصاف است، لزوما عدالت و انصاف نیست و نمی توان آن را حکم خدادانست؛ چرا که فهم و در افراد آمیخته با عواطف و احساسات و متاثر از فرهنگ ها و آداب و رسوم است که لزوما مبتنی بر رعایت مصالح و مفاسد واقعی مربوط به سرنوشت آدمی نیستند. از این گذشته، صدور آرای مبتنی بر ذوق و سلیقه ی قاضی بیش از آن که جنبه ی اصلاحی داشته باشد، موجبات ظلم را فراهم می آورد. بنابراین، ارایه ی چنین قاعده ای هم مبنای صحیحی ندارد و هم آثار و لوازم سویی دارد.

Keywords:

عدالت , انصاف , قاعده ی فقهی , قاعده ی حقوقی , اصل انصاف