تناقض منشور حقوق شهروندی دولت با قانون اساسی در جمهوری اسلامی ایران

شهروند مفهومی حقوقی است که در مباحث حقوق عمومی و حقوق بشر مطرح می شود. وجه مشترک تعاریف حقوقی درباره شهروند، رابطه ای است که بین فرد و حکومت وجود دارد. این رابطه، رابطه ای دو سویه است که در بر گیرنده طیف وسیعی از حقوق و تکالیف است یعنی شهروند در مقابل حقوقی که در برابر دولت دارد، هم زمان تکالیف و مسیولیت های نیز بر عهده دارد که موظف به انجام آن هاست. مقوله شهروندی وقتی تحقق می یابد که همه افراد جامعه از کلیه حقوق مدنی و سیاسی خود برخوردار باشند و همچنین به فرصت های مورد نظر زندگی از حیث اقتصادی و اجتماعی دسترسی آسان داشته باشند. ضمن اینکه شهروندان به عنوان اعضای یک جامعه در حوزه های مختلف مشارکت دارند در برابر حقوقی که دارند، مسیولیت هایی را نیز در راستای اداره بهتر جامعه و ایجاد جامعه ای بر اساس نظم و عدالت دارد. در یک حکومت مردم سالار، قانون اساسی ،به عنوان یک میثاق ملی و سند حقوقی، زمامداری را سامان می بخشد و حکومت و مردم در روابط متقابل خود مکلف به رعایت آن هستند. در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز فصلی تحت عنوان حقوق ملت وجود دارد که به تشریح حقوق شهروندان و متقابلا وظایف دولت می پردازد. در این مقاله در پی تشریح تعامل و تعارض های موجود بین منشور حقوق شهروندی دولت با قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران هستیم.

Keywords:

شهروند , حقوق شهروندی , منشور حقوق شهروندی دولت , قانون اساسی