ارتقای حس تعلق به مکان در بناهای عمومی شهر (نمونه موردی مجتمع های فرهنگی شهر سنندج)

به دلایل گوناگون در معماری امروز ما کمتر به ابعاد مختلف روانی انسان پرداخته می شود و افراد به سختی میتوانند فردیت وتعلق را در فضا تجربه کنند این در حالی است که از زاویه نیازهای انسان نیاز به تعلق و محبت در هرم مازلو بعد از نیاز به امنیتطبقه بندی شده است. پس باید در پی پاسخی مناسب به آن بود تا انسان بتواند مراحل رسیدن به خودشکوفایی را طی کند. یکیاز لوازم مهم در ارتقاء کیفیت محیط های انسانی، حس تعلق به مکان است. این حس که عامل مهم شکل گیری پایه های ارتباطیاستفاده کننده ها و محیط است، نهایتا منجر به ایجاد محیط های باکیفیت نیز خواهد گردید. اهمیت این حس ازآنروست که نقشعمده ای در ایجاد و بالا بردن سطح مسیولیت پذیری، همکاری و خودیاری استفاده کننده ها از فضا دارد، انسان با تعلق به مکانخود را جزیی از مکان دانسته و احساس هویت می نماید.هدف معماری مکان سازی است، مکان هایی که حس تعلق را در ساکنان ایجاد کنند؛ لذا هدف پژوهش حاضر نیز در درجه نخستبازشناسی مولفه های حس تعلق به مکان در مجتمع فرهنگی-تفریحی بهعنوان مکانی برای پیوند بیشتر اجتماع در اقشار مختلفجامعه و افزایش تعاملات اجتماعی است. از این میان با توجه به هدف و حوزه تخصصی پژوهش حاضر، تاکید ما بر راهکارها وابزارهای کالبدی است زیرا معماران میتوانند با استفاده از آنها سبب ایجاد و ارتقاء این حس در استفاده کنندگان آثار خود گردد.اطلاعات موردنیاز از دو تکنیک پرسشنامه و مشاهدات پژوهشگر به دست آمده است. خروجی بخش پرسشنامه با استفاده از آزمونجنگل تصادفی که یکی از روشهای یادگیری ماشین است به کمک نرم افزار (R) تحلیل گردیده است، نتایج به دست آمده نشان میدهد که مولفه های کالبدی مجموعه های بررسی شده نقش قابل توجهی در ایجاد یا عدم ایجاد حس تعلق استفاده کننده ها بهمجموعه داشته اند که می توان برای طراحی های مشابه مورداستفاده طراحان قرار گیرد.

Keywords:

حس تعلق , حس مکان , مجتمع فرهنگی-تفریحی , معماری سنندج