تباین عرف و عادت در قانون مدنی

عرف و عادت در مواد مختلف قانون مدنی در کنار هم و یا یکی به تنهایی بار ها بکار برده شده و قانون به این دو واژه تصریح و ارجاع نموده است. طبق اصل اراده معنای مجزا از واژگان و پرهیز از تکرار و زیاده گویی در امر قانون گذاری این دو واژه نیز نمی توانند معنا و مفهوم یکسانی در قانون مدنی داشته باشند و قانونگذار با توجه به این اصل در معانی جدا از آنها بهره جسته و این تباین ممکن و کارا در تفسیر و فهم قانون مدنی است. عرف امری نوعی است و در تشخیص آن به انس ذهنی جامعه یا گروهی خاص توجه می شود در حالی که عادت امری شخصی و انس فردی یا عده ای قلیل که صنف یا جامعه ای را تشکیل نمی دهند می باشد. در قانون مدنی نیز همین افتراق را می توان پیاده نمود

Keywords:

عرف , عادت , عرف عادت , عرف و عادت , شخصی و نوعی