پارادوکس اصل آشتی جویی اسلامی و افراط گرایی حقوقی و مذهبی

امروزه باتوجه به گسترش روز افزون جریان های افراطی و خشونت طلب در جهان؛ بحث از صلح و همزیستی مسالمت آمیز، بیش از پیش حایز اهمیت است. جالب اینجاست که همه این جریان ها دین و آموزه های دینی را مستمسک جنایت ها و خشونت های خودشان قرار می دهند و برای قتل و غارتگریشان توجیه دینی و قرآنی، دست و پا می کنند. در این میان؛ ضروری است که موضوع، از نگاه اسلام ناب و اصیل بررسی گردد و به این پرسش که، در نگاه اسلام مرز دشمن و دوست چیست و کدام اصل بر روابط مسلمانان با سایر ملت ها، حاکم است؛ آیا اسلام خشونت و ستیز با دیگران را اساس انگاشته است یا اینکه اصل بنیادین در روابط مسلمانان با خودشان و سایر ملت ها، آشتی جویی و صلح طلبی است. در پاسخ به این پرسش دو تیوری کلان مطرح شده اند که یکی اصل را بر جنگ و جهاد می داند و دیگری قایل به اصالت صلح طلبی و آشتی جویی اسلامی است و طرفداران هریک از دو نظریه به روایات و آیات قرآنی استناد، نموده اند. اما با توجه به آیات ، روایات و سیره رهبران دینی می توان گفت؛ از دیدگاه اسلام اصل آشتی جویی و صلح طلبی بر روابط مسلمانان با سایر ملل، حاکم است و ادله که بیان کننده اصالت جهادند، توان رویاروی بادلایل آشتی جویی و صلح طلبی را ندارند. بنابراین اسلام در روابط مسلمانان با دیگر ملت ها، اصل صلح عزتمندانه را پیشنهاد می نماید و به آن اصالت می دهد

Keywords:

آشتی جویی , صلح خواهی , افراط گرایی , حقوقی , مذهبی