سیاست جنایی تقنینی ایران در زمینه جرم تهدید

مجازات ها در هر دوره از حیات حقوق کیفری همگام با تحولات اجتماعی – سیاسی از آموزه های دانشمندان و مکاتب فکری مختلف تاثیر پذیرفته و کارکرد خاصی داشته اند که سزادهی، بازدارندگی، توانگیری و اصلاح و درمان از جمله کارکردهای مجازات ها هستند. یکی از جرایمی که از دیرباز شاهد آن هستیم تهدید ارتکابی علیه اشخاص است که منجر به اخلال در نظم و امنیت اجتماعی می شود. قانون گذار ایران برای مرتکبان این جرم ضمانت اجرای کیفری وضع کرده است این مجازات ها مبتنی بر نظریه های سزادهندگی، بازدارندگی و اصلاح و درمان شکل گرفته اند. اما مجازات های برآمده از این مبانی نظری اثربخشی و کارایی لازم را برای کنترل جرم تهدید ندارند و علاوه برآنکه نرخ تکرار جرم تهدید را کاهش نداده مانع از به فعلیت بخشیدن تهدید انجام شده نیز نگردیده اند و با چالش ها و محدودیت های متعدد رو به رو هستند. مقاله حاضر به روش توصیفی-تحلیلی درصدد است ضمن بررسی پاسخ های قانونی به این جرم و تبیین نواقص و ضعف های این رویکردهای سنتی، رویکردهای جدیدی در پاسخ به جرم تهدید که منجر به ناتوان سازی تهدید کننده و کاهش تکرار این جرم می شوند را بیان نماید

Keywords:

جرم تهدید , رویکردهای سنتی , عدالت کیفری , کیفر , رویکرد مدیریت خطر