بررسی تاثیر شاخص توسعه انسانی بر همگرایی شاخص رفاهی آمارتیاسن در استان های ایران

امروزه یکی از معیارهای مناسب برای سنجش شرایط هر کشوری، ارزیابی وضعیت اجتماعی و رفاهی آن کشور بوده و بایستی بهبود وضعیت رفاه اجتماعی هر جامعه ای به عنوان یکی از اهداف کلان اقتصادی مد نظر قرار گیرد. بهبود شاخص توسعه انسانی بهترین ساز و کار برای دستیابی به هدف ارتقا سطح زندگی و رفاه اجتماعی انسانها است که از طریق بهره گیری از توانمندی های انسانی حاصل می شود. ارتقا سطح کیفیت زندگی افراد یک جامعه در گرو تحول اساسی در متغیرهای اقتصادی، آموزشی و بهداشتی است. از این رو در مقاله حاضر تاثیر شاخص توسعه انسانی بر همگرایی رفاه اجتماعی در 28 استان منتخب کشور طی سالهای 1380-1391 به کمک همگرایی بتا شرطی با استفاده از روش حداقل مربعات معمولی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان دهنده واگرایی رفاه اجتماعی استان های ایران در بازه مورد مطالعه است. همچنین شاخص توسعه انسانی تاثیر معنی داری بر واگرایی رفاه اجتماعی استانهای ایران در بازه مذکور ندارد. به دین ترتیب بهبود شاخص توسعه انسانی نمیتواند موجبات همگرایی رفاه اجتماعی استان های ایران را فراهم آورد.

Keywords:

همگرایی رفاه اجتماعی , شاخص توسعه انسانی , استان های ایران