شناسایی موانع فراروی آموزش و بهسازی مجازی منابع انسانی مطالعه موردی: دانشگاه شهید بهشتی

آموزش مجازی موضوع نسبتا جدیدی -نسبت به سایر موضوعات در حیطه تعلیم و تربیت- است که بواسطه توجه ناکافی به اصول علمی آن، تاحدودی بصورت نادرست و بدون برخورداری از اصول علمی در کشور ما بکار گرفته شده است. شاید یکی از گام های اولیه برای بکارگیری اصولی آموزش مجازی -بطور عام- و آموزش و بهسازی مجازی منابع انسانی -بطور خاص- شناسایی موانع فراروی آن است. لذا، پژوهش حاضر به شناسایی موانع فراروی بکارگیری آموزش و بهسازی مجازی منابع انسانی در دانشگاه شهید بهشتی می پردازد. پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ شیوه گردآوری داده ها توصیفی-پیمایشی است. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه محقق-ساخته استفاده شده که دارای پنج مولفه: فرهنگی- اجتماعی، زیرساختی- فنی، آموزشی، اخلاقی و مدیریتی-سازمانی است. پرسشنامه مذکور توسط 5 نفر از متخصصین آموزش مجازی و منابع انسانی بررسی و بر همین اساس روایی آن تایید شد. پایایی پژوهش نیز از طریق اجرای آزمایشی پسشنامه روی نمونه 30 نفری از پاسخگویان و محاسبه آلفای کرونباخ 95/0 تایید شد. جامعه آماری پژوهش 166 نفر از کارکنان دانشگاه شهید بهشتی بودند که حداقل در یک دوره آموزش بصورت مجازی شرکت کرده بودند. 115 نفر از این جامعه با استفاده از نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. برای تحلیل یافته ها از آزمون K-S، آزمون T تک نمونه ای، آزمون فریدمن، آزمون اندزه گیری های مکرر، آزمون تحلیل واریانس و T مستقل استفاده شده است. یافته ها نشان می دهد که موانع زیرساختی-فنی ، آموزشی و مدیریتی- سازمانی بیشترین سهم بازدارندگی را در بکارگیری آموزش و بهسازی مجازی منابع انسانی دانشگاه شهید بهشتی به خود اختصاص می دهند. یافته های این پژوهش همچنین نشان می دهد، موانع فرهنگی- اجتماعی و موانع اخلاقی در بکارگیری آموزش و بهسازی مجازی منابع انسانی دانشگاه شهید بهشتی محلی از اعراب ندارد. کم اهمیت بودن این موانع را می توان بازتابی عینی و واقعی از آنچه در فضای کنونی آموزش مجازی در کشورمان می گذرد، قلمداد کرد.

Keywords:

آموزش مجازی , آموزش و بهسازی منابع انسانی , مانع