زینب دریانورد - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه رواشناسی تربیتی-تحولی، دانشگاه شهیدبهشتی، تهران، ایران
سعید قنبری - گروه روان شناسی تربیتی و تحولی، دانشگاه شهیدبهشتی، تهران، ایران
شهلا پاکدامن - گروه روان شناسی تربیتی و تحولی دانشگاه شهیدبهشتی، تهران، ایران

رفتارخودآسیب رسان (بدون قصد خودکشی)، رفتاری غیرکشنده است که فرد در آن به طور عمدی، به جسم خود آسیب وارد می کند. این پژوهش به مقایسه متغیرهای فردی شامل تصویربدنی، تنظیم هیجانی، مشکلات درونی سازی شده و برونی سازی شده و متغیرهای خانوادگی شامل ادراک نوجوان از تعارض والدین، تعارض والد-نوجوان و عملکرد خانواده در دو گروه از دانش آموزان دختر دارای رفتارهای خودآسیب رسان (بدون قصد خودکشی) و دانش آموزان دختر فاقد این رفتارها، می پردازد. در این پژوهش، 50 دانش آموز دارای رفتارهای خودآسیب رسان (بدون قصدخودکشی) و 50 دانش آموز فاقد این رفتارها، به روش نمونه گیری هدفمند، انتخاب شدند. ابزار تشخیص رفتارهای خودآسیب رسان (بدون قصد خودکشی)، پرونده سلامت دانش آموزان و مصاحبه با مشاور و پرسنل مدرسه بود. در مرحله بعد، دانش آموزان پرسشنامه های خودگزارش دهی نوجوان، تصویر بدنی، تنظیم هیجانی گراتز، ادراک نوجوان از تعارض والدین فرم کوتاه، تعارض والد-نوجوان فرم کوتاه و عملکرد خانواده را تکمیل کردند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر روش های آمار توصیفی (میانگین، انحراف استاندارد و...) از آزمون تحلیل واریانس چند متغیرها پیش فرض همگنی واریانس درون گروهی با استفاده از آزمون لوین و نیز آزمون شاپیرو ویلک برای بررسی نرمال بودن توزیع داده ها استفاده شده است. نتایج نشان داد در دانش آموزان دارای این رفتارها میزان نقص در تنظیم هیجانی، نگرانی در مورد تصویر بدنی، مشکلات درونی سازی شده و برونی سازی شده تعارض والد-نوجوان و ادراک از تعارض والدین بیشتر از دانش آموزان فاقد این رفتارها است (α=0/05 ,P=0/001) و میزان عملکرد خانواده در دانش آموزان فاقد این رفتارها، بیشتر از دانش آموزان دارای این رفتارها است (α=0/05 ,P=0/001). با توجه به نتایج پژوهش، به نظر می رسد تمرکز بر متغیرهای فردی و خانوادگی بر مداخلات به کار گرفته بر روی این دسته از نوجوانان، می تواند موثر واقع شود.

کنش اجرایی، حافظه کاری کلامی، حافظه کاری دیداری-فضایی، اختلال بیش فعالی/نقص توجه، اختلال یادگیری ریاضی