اهمیت مراتع ایران از منظر ترسیب کربن

غلظت دی اکسید کربن از 316 پی.پی.ام در سال 1958 به حدود 407 پی.پی.ام در سال 2018 رسیده است. اگر نرخ فعلی این افزایش دو دهه دیگر ادامه یابد، احتمالا به میزان 450 پی.پی.ام در سال 2038 خواهد رسید. کشور ایران با تولید حدود 656 میلیون تن دی اکسید کربن در سال 2016 بعد از کشورهای چین، آمریکا، هند، روسیه، ژاپن و آلمان در مقام هفتم جهانی قرار گرفته است. سه استراتژی اصلی برای کاهش کربن جو عبارتند از کاهش جهانی استفاده از انرژی، کاهش انتشار دی اکسید کربن با استفاده از فناوری های جدید سازگار با محیط زیست و ترسیب کربن از طریق روش های زیستی و غیرزیستی. در زمینه ترسیب کربن مراتع ایران مطالعاتی بر روی برخی گونه های مرتعی تحت شرایط مدیریتی متفاوت (قرق و تحت چرا) صورت گرفته است. بررسی نتایج نشان می دهد که اراضی مرتعی نظیر گون زارها، تاغزارها، درمنه زارها و گونه های آتریپلکس نقش زیادی در ترسیب کربن خاک دارند. به طور مثال کربن به میزان 189 تن در هکتار توسط گونه Artemisia sieberi و 129 تن در هکتار توسط گونه Atriplex lentiformis در خاک ترسیب شده است. همچنین مراتع قرق نسبت به مراتع چرا شده میزان بیشتری از کربن را در خاک ترسیب کرده اند. لذا شایسته است با یک نگرش سیستمی و همه جانبه نگر برنامه هایی برای صیانت از مراتع کشور تدوین نمود تا ضمن تامین حفاظت کمی و کیفی شرایط خاک، بتوان به طور موثر در جهت مقابله با آلودگی هوا و بحران تغییر اقلیم گام برداشت.

Keywords:

گازهای گلخانه ای , دی اکسید کربن , تغییر اقلیم , مراتع