بررسی روش های مدرن به منظور به کارگیری درمدیریت رواناب شهری

کنترل وقایعی مانند آب گرفتگی معابر، اختلال در سیستم عبور و مرور، آلودگی منطقه به واسطه جاری شدن رواناب آلوده و سیل زدگی مناطق مسکونی و تامین امنیت جانی، مالی و روانی شهروندان همواره دغدغه خاطر طراحان و برنامه ریزان شهری و مهندسین آب بوده است.گسترش اماکن و تاسیسات شهری در اثر ازدیاد روزافزون جمعیت و تبدیل اراضی کشاورزی، مرتعی و جنگلی به اراضی شهری همواره موجب بروز مشکلات عدیده ای شدهاست که درمجموع باعث برهم خوردن شکل طبیعی اکوسیستم و تعادل هیدرولوژیکی این مناطق می گردد.عدم تعادل هیدرولوژیکی حوزه های آبخیز نه فقط موجب سیل های بزرگ و کاهش جریان پایه می شود بلکه موجب فرسایش خاک، افزایش آلودگی در قسمت پایاب و کاهش تغذیه سفره های زیرزمینی نیز می گردد و ناپایداری نظام سکونت-گاهی را در پی خواهد داشت.مدیریت آب های سطحی شهرها برخلاف دیدگاه سنتی که راه کار اصلی را جمع و دفع هرچه سریع ترآب های مازاد می دانست، امروزه متکی بر این دیدگاه است که رواناب شهری یک منبع آب برای استفاده مستقیم و یا منبعی برای کاهش فشار بر منابع آب شرب محدوده شهرها می باشد. رواناب ناشی از بارندگی در شهرها یک منبع ارزشمند و گران بهاست، باید شیوه مناسبی را برای حفاظت از کمیت و کیفیت این منبع و فنون استفاده معقول و منطقی یافت و اجرا کرد. امروزه از روش های مختلفی برای افزایش نفوذ آب در خاک، افزایش مقاومت سطوح شهری در مقابل حرکت جریان آب ( تحویل زمان تمرکز ) و هم چنین ذخیره سازی و استفاده مجدد از رواناب استفاده می شود.لحاظ نمودن شرایط اقلیمی نظیرمیزان بارش ها،وضعیت خاک وکاربری اراضی شهری می تواند استفاده صحیح ازاین سازه هارادرآبخیزهای شهری ایران ممکن سازدوبا تغییراتی درفرم وچگونگی احداث آو استفاده ازمصالح محلی می توان به نتایج مناسبی رسیدتا با شرایط کشورما ن ایران انطباق لازم راپیدا نماید.

Keywords:

رواناب شهری , روش های مدرن , آب گرفتگی , آبخیز شهری , سیلاب