مطالعه راهبردی جاذبه‌های اکوتوریستی جنوب شرق ایران: سیستان و بلوچستان

توریسم پدیده ای است کهن که از دیرباز در جوامع انسانی وجود داشته است و به تدریج در طی مراحل تاریخی مختلف به موضع فنی، اقتصادی و اجتماعی کنونی خود رسیده است . توریسم، فرهنگ و تمدن بشر را معرفی می کند، به روابط انس انی، اجتماعی و فرهنگی کشورها تحکیم می بخشد، از عداوت و کینه ها می پرهیزد و به صلح جهانی می اندیشد . اکوتوریسم به عنوان گونه ای از صنعت توریسم در چارچوب الگوی فضایی گردشگری، دارای قابلیت بسیاری در زمینه تطبیق پذیری محیطی در راستای گردشگری پایدار می باشد. ایران کشوری پهناور و با شرایط جغرافیایی متنوع است که این امر باعث شده است که از نظر زیست محیطی، سیاحتی و اقتصادی قابلیتهای زیادی را در خصوص اکوتوریسم داشته باشد . منطقه جنوب شرق ایران نیز با وجود تالابهای بین المللی، کوههای مریخی چابهار، کوه خواجو و اتش فشانی بزمان،گل افشان های بلوچستان و گونه های گیاهی و جانوری منحصر بفرد که یک ثروت ملی محسوب می شوند، از نظر اقتصادی، گردشگری، تنوع زیستی، مهار سیلاب، اشتغالزایی، ماهیگیری، شکار و تقویت آبهای زیرزمینی دارای ارزش بسیار است . ضرورت افزایش درآمدهای عمو می کشور و کاهش وابستگی اقتصاد کشور به درآمد حاصل از فروش نفت، ایجاب می کند که استفاده از ظرفیتهای زیستی کشور، حفظ منابع طبیعی و صنعت جهانگردی بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد . بررسیهای انجام شده در این تحقیق، نشان می دهد که سیستان و بلوچستان با وجود فراوان اکوتوریستی، در جذب گردشگر داخلی و خارجی توفیق چندانی به دست نیاورده است. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با بهره گیری از مطالعات راهبردی جاذبه های اکوتوریستی، سعی داردکه بستری برای رونق دادن به قابلیت های اکوتوریستی و فرصتهای سرمایه گذاری جهت بهتر نمودن وضعیت اقتصادی استان را فراهم نماید . تاثیرات شگرف گردشگری در کاهش نرخ بیکاری، افزایش سطح درآمد ملی و تأمین منابع انرژی و رونق بازار صنایع دستی ایران، تنها بخشی از مزایای صنعت گردشگری است که علاوه بر جلوگیری از تخریب محیط زیست بومی و ایجاد اشتغال و درآمد برای اجتماع، منبع مالی خوبی برای اجرای برنامه های زیست محیطی و حفظ اکوسیستم در منطقه وکشور می باشد.

Keywords:

اکوتوریسم , مطالعه راهبردی , جنوب شرق , سیستان و بلوچستان