سیدسعید نوابی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت دولتی، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان (خوراسگان)، ایران
آذر رضایی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت دولتی ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)

امروزه دانش واطلاعات بعنوان عامل تعیین کننده درموفقیت سازمان ها ونیز افزایش قدرت رقابت پذیری شناخته شدهاست و مدیریت دانش، یکی از آخرین مباحث سازمانی درعلم مدیریت مطرح می شود. مدیریت دانش یک فرایند ساختار یافتهاست که از اهداف دانش، شناسایی دانش، فراگیری واکتساب دانش، توسعه دانش، توزیع و انتشار دانش، به کار بردن دانشواندازه گیری ارزیابی دانش سازمانی تشکیل می شود و در بستر زمان، با توجه به بلوغ مدیریت دانش، چرخه های متنوعی ازآن عرضه شده است. مدیریت دانش بر سه موضوع اصلی انسان، ساختار وفناوری تاکید دارد و سعی دارد با برقراری توازن وتعادلدرحوزه های کاری سه گانه و با تولید و استفاده صحیح از منابع دانش به اهداف سازمانی دست یابد. همچنین مدیریت دانش،مطالعه استراتژی اکتساب، انتخاب، سازماندهی به اشتراک گذاشتن و بکار بردن اطلاعات کلیدی کسب و کار به منظور از بینبردن شکاف دانشی، بین آنچه سازمان می داند وآنچه باید بداند، تعبیر می شود. نوآوری را باید فرآیندی شامل طرح ایده نو،کسبدانش لازم از طرق مختلف، تبدیل ایده ودانش یا تکنولوژی به محصول یاخدمت جدید وارایه آن به بازار و پذیرش آن از سویمشتری دانست و با درنظر گرفتن فشار رقابتی حاکم بر بازار، اندازه گیری عملکرد نوآوری از اهمیت خاصی برخوردار است.نوآوری یک عامل اساسی ایجاد رقابت در سطح جهانی می باشد و منجر به رشد سازمانی وموفقیت آینده را در بر دارد وهمانندموتوری است که به شرکت ها اجازه می دهد در اقتصاد جهانی از کارایی مستمری برخوردار باشد. سازمان های پیشرو به اهمیتونقش دانش بعنوان یک نیاز راهبردی تکیه دارند ومدیریت دانش مزایای بسیاری برای سازمان ها ازجمله بهبود کیفیت کار،دراختیار داشتن اطلاعات به روز شده، افزایش کارایی، بهبود اثربخشی، بهبود تصمیم گیری، افزایش توان پاسخگویی به نیازهایمشتریان، افزایش توان پاسخ به نیازهای اساسی و توسعه کشور و امکان تغییر و تطبیق پذیری سریع اشاره نمود. در این مطالعهبه استراتژی ها و کارکرد های مدیریت دانش ونیز اثر بخشی آن بر بهبود عملکرد، نوآوری وتوانمند سازی منابع انسانی موردبررسی قرار گرفت.

مدیریت دانش، کارکرد و استراتژی، عملکرد و نوآوری، توانمند سازی سازمان1