فاطمه ارجمندپورزاویه - کارشناس ادبیات زبان و ادبیات فارسی
مریم محمدی - دکتری زبان و ادبیات فارسی

مینیمالیسم در حقیقت یک جریان ادبی است، وقتی صحبت از آن به میان می آید، درختی بدون شاخ و برگ در نظر مجسم میشود که ریشه و تنهای استوار دارد. در داستانهای مینیمال، عناصر غیر ضروری را حذف میکن ند تا با توجه به محدودیت زمان و مکان، حکایت با طرحی ساده و اغلب به صورت گفت وگو نگارش یابد. در تحقیقات و مطالعات جدید، خاستگاه این جریان ادبی را غرب میدان ند اما قرنها و سده ها قبل از اینکه این جریان در اروپا شناخته شود، در مشرق زمین، استادانی همچون مولانا از این شیوه در بیان حکایات و داستانها بهره برده اند. در مثنوی معنوی شاهد هنرنمایی فوق العاده ی مولانا در بیان داستانهای مینیمالیستی هستیم؛ اما فاصله ی زمانی میان سرودن مثنوی و شکل گیری مینیمال را در غرب نباید از نظر دور داشت. در این مقاله تلاش بر آن است تا ضمن معرفی ویژگیهای مینیمالیسم، به ذکر چند نمونه از داستانهای مینیمال دفترهای چهارم، پنجم و ششم بپردازیم.

مینیمالیسم، مولانا، مثنوی معنوی دفترهای چهارم، پنجم و ششم.