معصومه سلطانی چم حیدری - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه علامه طباطبایی

رمان سلول 18 قصه ای است از زندان و فقر و مبارزه که در سال اول پس از انقلاب اسلامی ایران نوشته شده است. این رمان نتوانسته تعلقات ایدیولوژیک خودش را پنهان کند اما با روایت یک زندان و بردمیدن سپیده از آن امید خود به روزهای پس از انقلاب را مطرح کرده. این داستان یک رمان کامل در خوانش لوکاچی است. لوکاچ پژوهشگر مارکسیست و هگلیای است که مطالعات خود را کاملا معطوف به رمان ریالیستی کرده و از پژوهشهای او میتوان به نقش رمان در جامعه ی امروزی پیبرد. او همان ند که جد علمی خود هگل میاندیشد که رمان حماسه ی عصر بورژوازی است. لوکاچ در کتابهای مختلفش برای رمان ایدهآل مد نظر خود فاکتورهایی را ارایه میدهد که میبینیم این رمان دارای آنهاست، مثل: آگاهی طبقاتی، کنشگری شخصیتها، ایدویولوژی محور بودن یک داستان، تیپیک بودن شخصیتها و در نهایت استعاره های به جا و درست. در این داستان همه ی اینها را میتوان مشاهده کرد.

سلول18، علیاشرف درویشیان، گیورگ لوکاچ، رمان.