حسین شیرخانی - استادیار، دانشگاه ولایت

غزلیات در قرن بیستم ژان پل سارتر به بررسی ماهیت و وجود انسان تحت عنوان فلسفه اصالت وجود پرداخت. مولوی عارف بزگ قرن هفتم نیز در آثار خود مسایل وجودی انسان را مطرح کرده است. در این مقاله با بررسی مقایسه ای چند غزل ازغزلیات شمس و فلسفه ی اصالت بشر سارتر، به تطبیق جایگاه انسان در عرفان مولانا و فلسفهی اصالت بشر (اگزیستانسیالیسم) سارتر پرداخته ایم. پس از تحلیل و بررسی دیدگاه های مولوی و سارتر در مورد جایگاه انسان در آفرینش وهمچنین بررسی ماهیت و وجود انسان، به این نتیجه رسیده ایم که دیدگاه مولوی در دیوان شمس از جهاتی چون تقدم وجود بر ماهیت (این که انسان خود را میسازد) و آزادی و اختیار انسان در انتخاب ماهیت خود با دیدگاه سارتر مشابه بوده اما از نظر جاودانگی و ازلی بودن روح انسان با نظر سارتر متفاوت است. مولانا انسان را ازلی و ابدی میداند اما سارتر انسان را موجود پرتاب شده ای میداند که با مرگ به پایان میرسد.

اگزیستانسیالیسم،سارتر،مولوی،فلسفه،عرفان،انسان.