بررسی داستان اردشیر بابکان بر اساس نظریه ی زمان در روایت ژرار ژنت

روایت شناسی یا علم مطالعه ی قصه، دانشی است که بیش از چند دهه از عمر آن نمیگذرد، اما حضوری گسترده در بخشهای گوناگون وابسته به ادبیات دارد و نظریه پردازان مختلف از دیدگاه های متفاوت به بررسی روایت پرداخته اند. یکی از این نظریه پردازان که دیدگاه های او مورد توجه پژوهشگران در عرصه ی ادبیات است ژرار ژنت فرانسوی است که دیدگاه های او درباره ی روایت به ویژه نظریه ی نقش زمان روایی او در داستان، دستمایه ی پژوهشهای گوناگون پژوهشگران در حوزهی زبان وادبیات فارسی قرار گرفته است. با همه ی توجهی که پژوهشگران به آثار کهن از منظر ژنت داشته اند کمتر به داستانهای شاهنامه پرداخته اند. هدف این مقاله بررسی داستان اردشیر بابکان از نظرگاه ژنت و نقش عنصر زمان و کارکردهای گوناگون آن در روایت و تاثیر عناصر گوناگون زمانی چون زمان پریشی ها در پیشبرد این داستان است. مسیله بنیادی آن میزان کاربست عناصری مثل بسامد، آینده نگر، گذشته نگر و تداوم در داستان مورد بحث است که با روش کتابخانه ای و تحلیلی اجرا میشود.

Keywords:

شاهنامه , اردشیر بابکان , روایت , زمان روایی , ژرار ژنت