علیرضا کوچی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی بیرجند
محمدرضا راشدمحصل - استاد دانشگاه فردوسی مشهد

مقاومت و ایستادگی در برابر ظلم و ستم، یک ویژگی فطری و ذاتی است که خداوند متعال آن را در وجود انسانها به ودیعه گذاشته است. ادبیات پایداری به عنوان یکی از رساترین شیوه ها برای مقابله با ظلم و ستم از گذشته مورد توجه ادیبان و شاعران بوده است و در شرایط گوناگون برای مبارزه با ظلم و دفاع از مظلوم ظهور و بروز یافته است. آموزه های اسلام همواره بر نپذیرفتن ظلم، مقابله با ظالم و دفاع از مظلوم تاکید فراوان داشته و به همین دلیل متعالی ترین جلوه ادبیات پایداری را میتوان در آثاری ملاحظه کرد که با نگاه به ارزشهای اسلامی و الهی خلق شده اند. در ایران نیز از گذشته های دور ادبیات پایداری وجود داشته و در شرایط مختلف به گونه های متفاوت؛ گاه به صورت اعتراض به ظلم و ستم موجود در جامعه و مقابله با نابسامانیها و گاه در قالب حماسه برای برانگیختن روح ملی جهت دفاع در مقابلتهاجم بیگانگان، تجلی کرده است. نمود ادبیات پایداری در ادبیات معاصر ایران؛ از مشروطه تاکنون، را به اشکال متفاوتی می توان مشاهده کرد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که در ادبیات پایداری دوره معاصر، تا چه میزان نگاه به مبانی و ارزش های دین اسلام در خلق آثارمدنظر بوده و تا چه حد، آثار خلق شده در چهارچوب مبانی فکری و اعتقادی اسلام شکل گرفته است. به عبارت ساده تر، تا چه اندازه میتوان آثار خلق شده در حوزه ادبیات مقاومت را به عنوان ادبیات پایداری اسلامی نیز به حساب آورد.

ادبیات پایداری، ادبیات معاصر، پایداری اسلامی، ادبیات دفاع مقدس، ادبیات انقلاب