تحلیل استعاره ترسابچه در غزل-داستان های عطار؛ از منظر شعرشناسی شناختی

در این مقاله کارکردهای استعاره ترسابچه با استفاده از نظریه شناختی استعاره و با محور قرار دادن انگاره معشوق، ترسابچه است بیان میشود. بررسی استعاره ترسابچه در غزل- داستان های عطار نشان میدهد که در نظر عطار، معشوق به هیچ وجه دست یافتنی نیست و شرط رسیدن به او تنها دست شستن از خویشتن خویش و گذشتن از همه دستاوردهای راه سلوک و گذر ازگذرگاه خوشنامی است. این انگاره و انگاره های مرتبط با آن، نوع ویژه ای از غزل عرفانی را خلق کرده که از انسجام درون متنی برخوردار است و بدون استفاده از اصطلاحات عرفانی، بلندترین مفاهیم عرفانی را تصویر میکند. استفاده از روش شناختی در بررسی این استعاره، جهان متن غزل-داستانهای عطار و بسیاری از واقعه های عرفانی که دراین قالب بیان شده،بر مخاطب آشکار و امکان دسترسی مخاطب به معنی را فراهم میکند.

Keywords:

ترسابچه , عطار , استعاره مفهومی , غزل , شعرشناسی شناختی.