تحلیل اشعار نوذر پرنگ با رویکرد نقد روانکاوانه ی ک.گ.یونگ

نوذر پرنگ، شاعر دو مجموعه فرصت درویشان و آن سوی باد، اگرچه در هر دو منظومه خود عنان سخن را با توانمندی دردست گرفته و به فردیتی مستقل به لحاظ سبکی دست یافته اما حتی در میان ادبدوستان، آنچنانکه شایسته اشعار اوست، بااقبال مواجه نگشته است. فرصت درویشان نخستین منظومه شعری پرنگ، با فضایی تاریک و تصاویری وهم آلود، از شاعری سخن میگوید که در مسیر شناخت خویشتن به ناکامی رسیده و در تاریکی ناشناخته دنیای درون خویش فروغلتیده است. اما در منظومه دوم خواننده با فضایی کاملا متفاوت روبهرو میشود؛ فضایی مملو از نور و روشنی که نشانگر اتحادی درونی و صلحی بیرونی است. برای بررسی و توضیح این گذار از دنیای ظلمت به دنیای نور، در این دو مجموعه به واکاوی کهنالگوها از دیدگاه روانکاوانه کارل گوستاو یونگ پرداخته شده است. در منظومه نخست، شاعر در آغاز مسیر شناخت قدم برمی دارد؛برای ورود به دنیای تاریک و مبهم ناخودآگاه تلاش میکند و ناکام میماند. اما در منظومه دوم براساس درکی واقعی ازخویشتن، فرآیند فردیت را با موفقیت سپری کرده و به آرامشی درونی دست یافته است.

Keywords:

نوذر پرنگ , یونگ , کهن الگو , فرایند فردیت