شگرد فردوسی درتوصیف صحنه و فضای رزم در شاهنامه

شاهنامهی فردوسی، قابلیتهای فراوانی برای عرضه در قالب نمایش و فیلم دارد و این امر مرهون دقت سرایندهی آن درتوصیف صحنه و فضای داستانهاست. روشهایی که فردوسی در خلق صحنه و فضا از آنها بهره گرفته با شیوه های صحنه پردازی نمایشنامه های امروزی شامل روشهای فراخ منظر، نمایشی و تلخیص قابل تطبیق است. فضا تابعی از صحنه است ورخدادهای صحنه، جوی از شادی، غم، اضطراب، هیجان، تنش، ترس و ...را پدید میآورد که فردوسی با مهارت در شعر خود این فضاها را برای خواننده تداعی میکند. فردوسی به یاری توصیف زمان، مکان، حالات و اعمال شخصیتها و استفاده از عناصر بلاغی، صفات و قیدها در آفرینش صحنه ها و فضاهای داستان به صورت زنده و موثر توفیق یافته است. در این پژوهش توصیف صحنه و فضای برخی رزمهای شاهنامه بررسی و تحلیل میشود. نبردهای شاهنامه به انواعی چون: نبرد تن به تن، شبیخون، حمله ی گروهی سپاهیان به یکدیگر و جنگ با موجودات اهریمنی و خیالی تقسیم میگردد که هر کدام روش توصیف ویژه ی خود را میطلبد.

Keywords:

صحنه , فضا , رزم , شخصیت , عناصر بلاغی