بررسی قیدهای ارتباط زمانی در زبان فارسی از دیدگاه رده شناسی معنایی

رده شناسی معنایی حوزه ای است که به حوزه های بسیاری مرتبط است از جمله معناشناسی و شناخت. درک الگوهای معنایی مشترک زبان های مختلف، ما را به سمت شناخت بیشتر معنا و ارتباط آن با صورتهای زبانی می رساند. در این مقاله، به بررسی نقطه ای پرداخته ایم که در آن نقطه، رده شناسی معنایی با فرایند دستوری شدگی که فرایندی درزمانی در زبانشناسی است ارتباط پیدا می کند. سپس به یکی از الگوهای رده شناسی معنایی-دستوری شدگی که در چند زبان بررسی شده است پرداخته ایم و اعتبار و صحت این الگو را در زبان فارسی بررسی کرده ایم. در این مقاله، پس از بررسی دریافتیم از آنجا که تمامی قید های رابطه زمانی در فارسی کنونی از مفهوم انتزاعی زمان یا مقدار گرفته شده اند، تمامی آنها یا در جملات مثبت و منفی به کار می روند و یا فقط در جملات منفی؛ بدین معنی که هیچ کدام از آنها تنها در جملات مثبت به کار نمی رود و از آنجا که هیچ کدام از آنها نیز از مفهومی عینی گرفته نشده است، پیش بینی ما بر اساس رده شناسی معنایی ، تایید می شود. همچنین از آنجا که زبان فارسی کنونی، زبانی تیره است و دو قطب از چهار قطب معنایی ای که قید های رابطه زمانی پوشش می دهند در فارسی خالی می ماند (همانند ژاپنی) می توان دوباره این اصل را تایید کرد که، همپوشانی نظاممند بین رده شناسی یک زبان و رفتار دستوری شدگی آن وجود دارد.

Keywords:

رده شناسی , رده شناسی معنایی , دستوری شدگی , فارسی , زبانشناسی