بررسی و اهمیت نقش زبان فارسی به عنوان زبان مشترک ایرانیان در انسجام و یکپارچگی

کشور کهن سال ایران در طی قرون و اعصار، پیوسته مرکز تعامل و اختلاط فرهنگ و تمدن دنیا بوده و فرهنگ درخشان ایرانی و زبان پربار پارسی در رشد و اعتلای فرهنگ و دانش بسیاری از کشورها نقش مهمی داشته است؛ ضمن آنکه ماندگارترین تاثیرات را بر آنها نهاده و به عنوان یک زبان ارتباطی، عامل ایجاد تفاهم و همدلی بوده است. این زبان چه در آن روزگارانی که کورش و داریوش بدان سخن می گفتند و اعلامیه ها و منشورها و فرمانهای خویش را بر پیشانی صخره ها و ستونها حک می کردند و چه آن زمان که فردوسی بزرگ، حماسه سترگ خود را با آن می سرود تا ریشه ها و علایق ملی و فرهنگی را با آن نیرو بخشد و خودشناسی و خود باوری را به ایرانیان نشان دهد، چه هنگامی که مولوی، آفریننده بزرگ ادب عرفانی ایران و جهان آثار خود را با آن سرود، تا اصالت دینی و عرفانی را به مردم بیاموزد و چه هنگامی که سعدی و حافظ شیراز ماندگارترین آثار ادبی خود را با آن نوشتند، همیشه و همواره نقش اصلی و ویژه ای در پایداری و حیات قوم ایرانی و وحدت ملی بازی کرده و می کند. در حقیقت زبان فارسی همیشه چون حلقه ای مریی و نامریی، هویت ملی ایرانیان و اقوام آن را به یکدیگر پیوند داده و اکنون نیز همچنان عامل اصلی وحدت ملی ایرانیان است. در این مقاله به نقش شعر شاعران بزرگ زبان فارسی- که گاه زبان مادری آنان نیز غیرفارسی است - در حفظ و حراست از این میراث پرارج و ماندگار و تلاش آنان برای پاسداشت هویت ایرانی و زبان فارسی اشاراتی خواهیم نمود.

Keywords:

زبان , ادبیات فارسی , وحودت , انسجام , ایرانیان