بهزاد عبدالتا جدینی - دانش آموخته دکترای دانشگاه خوارزمی تهران

پیکره این پژوهش مساله کیفیت هستی اندیشی بیدل دهلوی ست باطرح این موضوع که آیا شعر و زبانش به همت درک آنات و فراوانی تفکرات توانسته پرده هستی را بنوردد و پیروز کشف زبان هستی شود آن زبان استوار بر قطب مجازی و استعاری که از طومار عهد کلاسیک بهره گرفته آیا جایگاهی مناسب برای بازتاب صور و پندارهای جادویی شاعرانه ی بیدل است پرسش تحقیقی آنست چرا مضمون های بیدل دارای ابهام معنایی در تصویر سازیست جهان بینی و جمال شناسی وی چگونه در سه محور بنیادین خود و غیر و خدا فرم میگیرد روش و فکر این تحقیق توصیفی پدیدار شناسانه است برامده تحقیق چنین آمد که نخست ابوالمعالی حباب وار برای شکستن حباب های خود بینی ادراک های پیشین را ویران و از شکوه و ستبری متن هستی خود نماها و استعاراتی چون آیینه حیرت تحیر حباب و ... را خلق و به معراج سخن می کشاند لذا قلب وی خاستگاه تمام پرسش ها و حیرت های دیگر می شود آیینه نیز چشمی گشوده بر هستی وی برای حالات آنی شاعرا و دوم در کلیات هستی شناسی در راستای اندیشه بینش وحدت وجودی بزرگانی چون مولوی و ابی عرب ست لیک سبک شیوه ی بیان مفاهیم استخدام واژگان و سلوک بیدل دارای ساختاری کاملا فردی است سوم اساس هستاندیشی وی عشق به معراج سخن است که دارای ساختاری از غشق عقلانی است و هیچ چیزی برای او در ملک و ملکوت برتر از سخن نیست لذا می توان وی را یک حکیم عشق نامید

هستی،بیدل،هستی من،عشق عقلانی،حیرت،نیرنگ هستی،آینه