فرهاد فروزان کیا - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه حکیم سبزواری
حسن دلبری - استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه جکیم سبزواری

هدف مقاله حاضر آن است که طنز منیپوس را به منزله نوعی کمتر شناخته شده از طنز، در ایران مورد بازشناخت قراردهد و کمیت و کیفیت رویکرد داستان نویسان معاصر ایران را نسبت به این نوع خاص از طنز بررسی کند.در این راستا مسیله اصلی مقاله این است که طنز منیپوس چیست و به چه شکلی در ادبیات داستانی ایران نمودار شده است.در ادامه پس از شناختی نسبی در مورد این نوع طنز و مولفه های جهانی آن، گونه ای از بازآفرینی این مولفه ها در رمان های ایرانی که مبتنی فرهنگ این مرز و بوم و متناسب با ساختار حاکم بر آن است معرفی می شود.در پی آن، بدنه اصلی پژوهش را انعکاس مبانی طنز منیپوس در آثار چند تن از معاصران تشکیل می دهد و در پایان این نتیجه حاصل می گردد که نویسندگان ایرانی به صورتی آگاهانه یا اتفاقی در اولین دهه های روی آوری به داستان نویسی مدرن، توانسته اند مولفه های جاری در ادبیات داستانی جهان و از آن جمله طنز منیپوس را در آثار خود به خوبی بازتاب دهند و حتی در برخی موارد به زیبایی، شاکله طنز را چنان پرورش دهند که بتوان بر مبنای این آثار، مولفه هایی را بر ویژگی های جهانی و شناخته شده طنز منیپوس افزود

ادبیات یونان، ادبیات داستانی ایران، طنز منیپوس