منشا آسمانی هنرها در تمدن سنتی هند با تکیه بر آرای آناندا کوماراسوامی

هنر توانش و مهارت خلق زیبایی است و هدف غایی آن، بازنمایی جهان محسوس و یا بیان احساسات نیست؛ بلکه در بالاترین سطح، ابزاری است برای رسیدن به رستگاری. در جهان بینی و اندیشه ی شرقیان، هنر همچون شیء یا موضوعی عینی که بتوان مانند دیگر اعیان آنرا تحلیل و بررسی مد نظر قرار نمی گیرد هنر بنا به مناسکی که در مسیر ظهور آن به جا می آید و نیز آثار و نتایجی که از آن حاصل می شود عملی عبادی محسوب می شود حضور سه رکن اصلی عبادت sadana ذکر Mantarm و مراقبه Dhyana پیش از خلق اثر هنری آن را به حقیقتی قدسی تبدیل می کند هنرمند در این عرصه با گذراندن مراحلی که شباعت کاملی با مراسم رهبانان در دیرها و معابد دارد آمادگی دریافت صور الهی یا دواتا Devata را پیدا میکند بنابراین از خود چیزی خلق نمی کند یا صورت بیرنی شی را بازآفرینی نمی کند بلکه تخیل خلاق آنان بنا به اتصال به عالم بالا صوری را دریافت می کند و در قالب اثر هنری به تماشا می گذارد اثری بازتابی که فی نفسه دارای سرشتی آسمانی هست

Keywords:

آکاشه , پرمانه , سادرشیه , موکشا , رسه.